Nicole Cornelis

Nicole Cornelis

Vught, Nederland

1954

Schilderkunst met glas

Academie Arendonk Belgie

[email protected]

Titel van de schilderijen: Colosseum

Wat mij interesseert is verval. Verval in al zijn elementen. Ik ben jarenlang zeer nauw betrokken geweest bij het ziekteproces van mijn ouders. Hun aftakeling had uiteraard veel nare kanten. Maar naast de ellende en de angst zag ik soms ook een zekere schoonheid in het hele proces, in hun stille witte handen, in hun ogen. Ik wilde die schoonheid vormgeven, maar wist toen nog niet hoe.

Tijdens een bezoek aan Rome bezocht ik het Colosseum. Ook hier overviel mij de schoonheid van het gebouw, dat oud en behoorlijk vervallen is. Een gebouw ook dat symbool staat voor moreel verval. En het viel mij op dat die bewondering voor zovelen geldt. Dagelijks staan hier honderden mensen uren in de rij om de overblijfselen te kunnen bewonderen.

Alle puzzelstukjes vielen daar in Rome op hun plek. Het oude amfitheater geldt als metafoor voor wat oud is en vervallen, of het nu gaat om een gebouw, een mens, zijn zeden of misschien wel een maatschappij. Ik heb er veel foto’s gemaakt en zij vormen de basis van mijn schilderijen.

Ik bouw deze schilderijen op door met schrale verf laag over laag te schilderen. Dat maakt dat elke centimeter van het doek tal van variaties van eenzelfde kleur vertoont. Er overheen schilder ik felgekleurde vlakjes die soms letterlijk zweven omdat ze zijn aangebracht op een plexiglas plaat voor het doek.

Titel des Gemäldes Koloseum

Was mich interessiert ist Zerfall. Zerfall in all seinen Erscheinungen. Ich bin jahrenlang beschäftigt gewesen mit dem Krankheitsfortschritt meiner Eltern. Deren Verschlechterung war natürlich nicht schön. Aber zugleich mit deren Elend und Furcht sah ich auch manchmal die Schönheit in diesem Prozess, in ihren stillen weissen Händen, in ihren Augen. Ich wollte diese Schönheit festhalten in meinen Bildern, wusste aber noch nicht, wie?

Während eines Besuches in Rom, hab ich das Koloseum besichtigt. Auch hier erstaunte mich die Schönheit des Gebäudes, das alt und zerfallen war. Ein Gebäude, das auch den moralischen Zerfall symbolisiert.

Und es wurde mir klar: das dies auch für viele andere Leute galt. Tagtäglich stehen hier hunderte von Menschen stundenlang Schlange um die Ruinen zu bewundern.

Alle Puzzleteile formten in Rom das ganze Bild. Das alte Amphitheater gilt als Metapher für alles, was alt und zerfallen ist. Ob es ein Gebäude,Menschen, seineSitten oder vielleicht die Gesellschaft ist? Ich hab da viele Foto’s gemacht und die bilden die Basis meiner Gemälde.

Ich konstruiere diese Gemälde durch, um mit knapper Farbe Schicht auf Schicht zu malen. Dadurch entstehen auf jedem Zentimeter des Gemäldes zahlreiche Schattierungen der Farbe. Darauf male ich dann buntfarbige Patches, die manchmal buchstäblich Schweben, weil sie auf einer Plexiglas- Scheibe (=Plexiglasscheibe) vor dem Leinen hängen.